Συγκλονιστική η ομιλία του πτυχιούχου του Πανεπιστημίου Πατρών: «Με λένε Αλέξανδρο και μεγάλωσα στο Χαμόγελο»

Ρίγη συγκίνησης προκάλεσε η ομιλία του Αλέξανδρου, σε μια εποχή που περνάει κρίση ο οργανισμός “Χαμόγελο του παιδιού”

“Όταν πήρα το πτυχίο, έβλεπα τους υπόλοιπους να βγάζουν φωτογραφίες με τις οικογένειές τους, τους συγγενείς τους. Εγώ έλεγα έλα μωρέ ένα πτυχίο είναι σιγά. Ήρθε ο κ. Κώστας Γιαννόπουλος και ο αδερφός μου και έλαμπαν τα μάτια τους και ένιωθα ότι κουβαλάω και άλλα παιδιά που μεγαλώνουν στο Χαμόγελο, τους δίνω την ελπίδα και τη δύναμη να πουν ότι μπορούν να πάρουν το πτυχίο τους, γιατί υπάρχουν άνθρωποι που θα σε βοηθήσουν.”

Οι δηλώσεις του πτυχιούχου του Πανεπιστημίου Πατρών για το Χαμόγελο του παιδιού

Ο Αλέξανδρος δεν ήταν τυχερός στην αρχή της ζωής του , μέχρι που το “Χαμόγελο του παιδιού” τον αγκάλιασε και τον βοήθησε να πετύχει τους στόχους και τα όνειρα του.

Το 2019 ο πρόεδρος του οργανισμού Κωνσταντίνος Γιαννόπουλος βρέθηκε στην τελετή αποφοίτησης του πανεπιστημίου Πατρών και έδωσε το παρόν για τον Αλέξανδρο. Ο οποίος με το πείσμα, την επιμονή τον κόπο και την θέληση κατάφερε να πετύχει τον στόχο του έχοντας δίπλα του τους εργαζόμενους και τα παιδιά του σπιτιού με τα οποία μεγάλωσαν μαζί.

Μπήκε στην οικογένεια του Χαμόγελου του παιδιού όταν ήταν 12 ετών.

Από την πρώτη στιγμή ξεχώρισε για το ήθος, τον σεβασμό και την ωριμότητα του. Μέσα σε λίγα λεπτά στην ομιλία του, κατάφερε να περιγράψει τι σημαίνει για εκείνον και τα αδέρφια του ο οργανισμός και τι θα συμβεί αν αυτός πάψει να λειτουργεί.

Αναλυτικά τα όσα είπε: «Πιστεύω ότι είναι πολύ ειρωνικό ότι τώρα περνάει αυτό το νομοσχέδιο, καθώς εχθές ήταν Παγκόσμια Ημέρα Οικογένειας. Οι περισσότεροι εχθές ήταν με τις οικογένειές τους, πόσταραν ωραίες φωτογραφίες με τον παππού, τη γιαγιά, τη μαμά. Εγώ εχθές ήμουν με τον Αργύρη για καφέ, που είναι αδερφός μου, δεν έχουμε το ίδιο αίμα. Έχω κι έναν αδερφό, τον Άγγελο, που έχουμε το ίδιο αίμα, μεγαλώσαμε στο ίδιο σπίτι.

Μια ζωή ένιωθα πολύ άτυχος, πολύ γκαντέμης, αλλά δύο φορές έπιασα το «λαχείο». Χρειάστηκε να απομακρυνθώ δύο φορές από την οικογένειά μου και τις δύο αυτές φορές υπήρχε χώρος. Πόσο πιο μεγάλη τύχη; Όχι μόνο για εμένα και για τον αδερφό μου, θα μπορούσαν να μας έχουν χωρίσει, να μην έχουμε μεγαλώσει μαζί.

Η εισαγγελέας ανηλίκων τότε πήρε τη σωστή απόφαση για μένα, υπήρχε χώρος στο Χαμόγελο. Μεγαλώνοντας ένιωθα ότι το κράτος είχε κάποια υποχρέωση απέναντί μου, να καλύψει όλο αυτό το κενό. Στο Χαμόγελο μια ζωή προσπαθούσαν να μου πουν ότι δεν αντικαθιστούν το κράτος, το βοηθούν.

Η συνέχεια της ομιλίας του για το Χαμόγελο του παιδιού

Εγώ μεγαλώνοντας, στα δικά μου μάτια, έβλεπα ότι το Χαμόγελο υποκαθιστούσε όλα αυτά που θα έπρεπε να έχει προβλέψει το κράτος. Αν δεν υπήρχε το Χαμόγελο, εγώ θα ήμουν απλά άλλο ένα παιδί μεταναστών, τα 1037 παιδιά αυτή τη στιγμή δεν ξέρω πόσοι θα ζούσαν, πόσοι θα ήταν στα φανάρια, σε άλλες χώρες.

Όταν πήρα το πτυχίο, έβλεπα τους υπόλοιπους να βγάζουν φωτογραφίες με τις οικογένειές τους, τους συγγενείς τους. Εγώ έλεγα έλα μωρέ ένα πτυχίο είναι σιγά. Ήρθε ο κ. Κώστας Γιαννόπουλος και ο αδερφός μου και έλαμπαν τα μάτια τους και ένιωθα ότι κουβαλάω και άλλα παιδιά που μεγαλώνουν στο Χαμόγελο, τους δίνω την ελπίδα και τη δύναμη να πουν ότι μπορούν να πάρουν το πτυχίο τους, γιατί υπάρχουν άνθρωποι που θα σε βοηθήσουν.

Πόσοι σήμερα που είμασταν μαζί στο μετρό κατάλαβαν ότι είμαι παιδί που μεγάλωσα στο Χαμόγελο; Αυτή είναι η μεγάλη επιτυχία του Χαμόγελου.

Οι παιδαγωγοί στο Χαμόγελο κάνουν λειτούργημα. Πόσοι από εσάς μπορείτε να σκεφτείτε τη συνταγή: Παίρνω βία και την κάνω αγάπη; Όλα εμείς τα παιδιά δεν γίναμε ούτε αλκοολικοί, ούτε ζητιάνοι, ούτε ότι ήταν το περιβάλλον γύρω μας. Δίνεις βία, μίσος και όμως οι παιδαγωγοί το μετέτρεψαν σε αγάπη. Δε θα με έκανε καλύτερο άνθρωπο αν είχαμε 4ο μπάνιο ή ότι είχαμε δωμάτιο με δύο τετραγωνικά λιγότερα.

Το βάρος που νιώθω στις πλάτες μου είναι για τα παιδιά που μεγαλώνουν αυτή τη στιγμή στα σπίτια, τα οποία δε θέλω να μείνουν στα μισά. Μακάρι να μπορούσαν να γυρίσουν όλοι στις οικογένειές τους, Σε έναν ιδανικό κόσμο, σε μια ιδανική κοινωνία δε θα κάναμε αυτή τη συζήτηση. Όλοι θα μεγάλωναν στις οικογένειές τους, το Χαμόγελο δε θα χρειαζόταν. Μακάρι να υπάρξει μια μέρα που δε θα χρειάζεται κανένας φορέας παιδικής προστασίας. Μέχρι τότε όμως, σας θελουμε όλους δίπλα μας, να έρχεστε στα σπίτια μας, να βλέπετε τα παιδιά, να βοηθάτε και να μην τους αφήσετε να μας κλείσουν. Αυτό είναι το πιο σημαντικό για εμάς.

Ειδήσεις σήμερα