Το άλυτο μυστήριο με όσους γεννήθηκαν μέχρι το 1985, που κανείς μέχρι σήμερα δεν μπορεί να λύσει

Τα παιδιά που γεννήθηκαν μέχρι το 1985 έζησαν ξέγνοιαστα παιδικά χρόνια σε πλατείες , παραλίες και τη φύση. Χωρίς ηλεκτρονικά παιχνίδια.

“H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε… Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή, περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να…μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε.”

Ακόμα και ο πόνος περνούσε με την αναμονή. Αν ο σκεφτούμε τώρα δύσκολα πιστεύουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης.

Δεν είχαμε ασφάλειες σε πόρτες, ντουλάπια και μπουκάλια ασφαλείας για τα μικρά παιδιά. Κάναμε ποδήλατο χωρίς κράνος, κάναμε οτο- στοπ και οδηγούσαμε μηχανάκια χωρίς δίπλωμα.

Τα παιχνίδια των παιδιών που γεννήθηκαν πριν το ΄90

Οι κούνιες ήταν μεταλλικές και είχαν αιχμηρές γωνίες, τα παιχνίδια βίαια. Έφτιαχναν αυτοσχέδια αυτοκίνητα και έκαναν κόντρες σε κατηφόρες. Έπαιζαν μακριά γαϊδούρα χωρίς ποτέ κανείς να πάθει εξάρθρωση ή κήλη.

Ήταν έξω στο δρόμο όλη μέρα και έπαιζαν και γύριζαν σπίτι όταν είχε νυχτώσει, χωρίς να έχουν κινητό ώστε να τους βρει κάποιος. Έπαιζαν πόλεμο και ξύλο πετώντας πέτρες και ξύλα και τίποτα δεν συνέβαινε. Λίγο ιώδιο και κάποια ράμματα αρκούσαν. Έτρωγαν και έπιναν αναψυκτικά αλλά κανείς δεν ήταν παχύσαρκος, ίσως κάποιος να ήταν εύσωμος αλλά μέχρι εκεί.

Μοιράζονταν τα μπουκάλια που έπιναν νερό και αναψυκτικά και κανείς δεν πάθαινε τίποτα. Κάποιες φορές κολλούσαν ψείρες και οι μητέρες τις αντιμετώπιζαν με ξύδι στα κεφάλια τους.

Δεν υπήρχε Playstation , αμέτρητες επιλογές σε κανάλια και υπολογιστές και Internet. Κανόνιζαν να βγουν με τους φίλους του ή δεν κανόνιζαν τίποτα και απλά έβγαιναν στον δρόμο και συναντιόντουσαν.

Όλη την μέρα την περνούσαν έξω παίζοντας, φτιάχνοντας μόνοι τους παιχνίδια. Έπιναν νερό από τη βρύση και όχι εμφιαλωμένο. Κυνηγούσαν τις σαύρες και του πουλιά με αεροβόλα και δεν υπήρχε ενήλικας να τους επιβλέπει.

Χωρίς να ζητήσουν άδεια από γονείς, πήγαιναν σε σπίτια φίλων και τους φώναζαν στην πόρτα να βγουν.

Πως τα κατάφεραν; Στα παιχνίδια συμμετείχαν όλοι, δεν ήταν όλοι καλοί μαθητές και κάποιοι έμεναν μετεξεταστέοι. Δεν υπήρχαν τεστ για να περάσουν όλοι. Τα καλοκαίρια ήταν 3 μήνες διακοπές με άπειρες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακό και μαθήματα τένις η γκολφ.

Έφτιαχναν όμως κάστρα στην άμμο και ψάρευαν με αγκίστρι και πετονιά. Τα αγόρια “έριχναν” τα κορίτσια κυνηγώντας τα και όχι μιλώντας σε chat room μαζί τους.

«Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»… συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί…»!

Ειδήσεις σήμερα