Μυρτώ της Πάρου: Η συγκλονιστική ανάρτηση της μητέρας της – Δώδεκα χρόνια από τη φρικτή επίθεση
Πριν από δώδεκα χρόνια δέχθηκε η Μυρτώ της Πάρου μια φρικτή επίθεση που της άλλαξε ολόκληρη τη ζωή. Συγκλονίζει η ανάρτηση της μητέρας της. karra-paraskeui/
Κοινοποίηση
Πριν από δώδεκα χρόνια η Μυρτώ που βρισκόταν με τη μητέρα της στην Πάρο για διακοπές δέχθηκε μια φρικτή επίθεση που της άλλαξε ολόκληρη τη ζωή.
Πιο συγκεκριμένα το 2012 η έφηβη, εκείνη την εποχή, Μυρτώ βγήκε για μια βόλτα μόνη της, με την μητέρα της στην πορεία να τη βρίσκει άγρια χτυπημένη με πέτρες, αλλά και ούσα κακοποιημένη, πεταμένη σε βράχια.
Σαν σήμερα η φρικτή επίθεση στη Μυρτώ από την Πάρο – Υπόθεση που σόκαρε το πανελλήνιο
Η συγκεκριμένη υπόθεση που έλαβε χώρα στις 22 Ιουλίου 2012 και μόλις έγινε γνωστή πήρε αρκετές διαστάσεις, καθώς είχε σοκάρει το πανελλήνιο και κανείς ακόμα και σήμερα δεν έχει ξεχάσει στιγμή ό,τι συνέβη στην άτυχη Μυρτώ στο νησί της Πάρου.
Μάλιστα ο δράστης εκείνης της φρικτής επίθεσης, ο οποίος εντωπίστηκε από τις Αρχές, ισχυρίστηκε, τότε, στο δικαστήριο πως αρχικά της επιτέθηκε για να της κλέψει το κινητό.
Η συγκλονιστική ανάρτηση της μητέρας της – Δεν την έχει αφήσει στιγμή από δίπλα της
Η μητέρα της όλα αυτά τα χρόνια δεν την έχει αφήσει στιγμή από το πλευρό της και πάντα παλεύει να δικαιωθεί το παιδί της, το οποίο ήταν θύμα μιας τόσο σκληρής και φρικτής επίθεσης.
Μάλιστα με τη συμπλήρωση δώδεκα χρόνων, προχώρησε σε μια ανάρτηση στο Facebook, η οποία είναι συγκλονιστική και γεμίζει τους πάντες με άπειρα συναισθήματα.
«2012-2024
12 χρονια απο τοτε….
12 χρόνια και ακόμη δεν συνήθισα την νέα σου εικονα…
12 χρονια που μου λείπουν τα ζουζουνίσματα σου, η φωνή σου,η ενεργητικότητα σου.
Κάθε χρόνος που περνάει βαραίνει περισσότερο την ψυχή μου, γιατί απομακρύνομαι απο την υλοποίηση του θαύματος που κρατάει την ελπιδα μου ζωντανή. Σαν μια φλόγα που στην αρχή φουντώνει, αλλά όσο περνάει η ώρα αρχίζει να χαμηλώνει, μεχρι να σβήσει.
Απ την άλλη πλευρά, κάθε χρόνος είναι ακόμη 365 μέρες που είμαι μαζί σου, που βλέπω το χαμογελο σου, που νοιωθω την ανάσα σου, την ζεστασιά σου… και αυτό είναι ευτυχια! γιατί μου έχει δοθεί μια δεύτερη ευκαιρία!
Μα αυτό που με στεναχωρεί πιο πολύ απ όλα είναι ότι ο χρόνος περνάει χωρίς εσυ να τον ζεις όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας σου… και ήδη έχουν περάσει 12 χρόνια που δεν τα έζησες …
Και στο τέλος θα μιλάω για την ζωη που δεν έζησες….
Γι αυτό θέλω να κάνω για σένα οτιδήποτε μπορεί να σου δώσει μια γεύση ζωής. Θα σε πηγαίνω όπου μπορω να βλέπεις τι κάνουν ολοι οι άλλοι ανθρωποι, να γεύεσαι εςτω μια μικρή μικρή γωνία απο το πιάτο της ζωής, και ας μην συμμετέχεις οπως θα έπρεπε στα 27 σου χρονια, και ας σκίζεται η καρδιά μου που κοιτάς απο μακριά την ζωη των συνομιλητών σου, ενώ εσυ εισαι καθηλωμένη σε ενα αναπηρικο ΚΑΡΟΤΣΙ, χωρις να μπορεις να τρέξεις να χαρείς να μιλήσεις, ενώ εγω εκείνη την ώρα σκέφτομαι: άραγε τι νοιωθει τωρα? Υποφέρει?Χαίρεται που εςτω βλέπει?και συνάμα να ακούω : <μπράβο για το κουράγιο σας>!
Δεν εχω παραπανω κουράγιο απο κανενα!το μεςα μου κανείς δεν το ξέρει, αλλα θέλω να σου δίνω χαρά, ελπιδα δυναμη, γι αυτο προσπαθώ!και θα προσπαθώ <Οσο μπορώ και όσο αντέχω>!
Ίσως πάλι όλο αυτό να είναι ένας ευσεβής πόθος, αφού η ζωη είναι τόσο περίπλοκη και τόσο πολύπλοκη και φεύγει τοςο γρήγορα!»
