Μαρία Νίτσα: Η πρώτη νηπιαγωγός με σύνδρομο Down στην Ελλάδα γράφει ιστορία

Συγκίνηση προκαλεί η ιστορία της νεαρής κοπέλας που πάσχει από διαβήτη και σύνδρομο Down και παρόλα αυτά ολοκλήρωσε τις σπουδές της και πήρε το πτυχίο της νηπιαγωγού.

Είναι γνωστό πως τα παιδιά που πάσχουν από το συγκεκριμένο σύνδρομο δεν έχουν τις ίδιες ευκαιρίες για λαμπρή πορεία στο μέλλον σε σχέση με τα υπόλοιπα. Κάποια όμως καταφέρνουν να ξεχωρίσουν. Με τη δύναμη της θέλησης και τη βοήθεια του οικείου περιβάλλοντος τους. Τρανό παράδειγμα η Μαρία με καταγωγή από την Καστοριά που είναι πτυχιούχος Νηπιαγωγός.

Ξεπέρασε τα όρια της

Μαρία Νίτσα: Η πρώτη νηπιαγωγός με σύνδρομο Down στην Ελλάδα γράφει ιστορία

Η Μαρία αποτελεί την πρώτη νηπιαγωγό στην Ελλάδα με σύνδρομο Down και αποτελεί παράδειγμα με τη δύναμη της θέλησης της.

Με καταγωγή από τη Μεσοποταμία Καστοριάς κατάφερε το 2017 να εισαχθεί στο Παιδαγωγικό Τμήμα Νηπιαγωγών Φλώρινας, μελετώντας πριν για 12 ολόκληρα χρόνια. Ολοκλήρωσε επιτυχώς τις σπουδές της και πλέον είναι πτυχιούχος.

Η ίδια αποτελεί πηγή έμπνευσης για όλους μας και μας διδάσκει ότι αν κάποιος έχει τη θέληση μπορεί να ξεπεράσει ακόμα και τις μεγαλύτερες δυσκολίες.

Μαρία Νίτσα: Η πρώτη νηπιαγωγός με σύνδρομο Down στην Ελλάδα γράφει ιστορία

Η ίδια είναι ιδιαίτερα περήφανη για το επίτευγμα της. Στο πλευρό της είχε τους γονείς της και τη δασκάλα της Βιβή Αντωνίου. Στο Bovary μίλησε για τα σχέδια της.

Όσα είπε στην αρχή

“Γεννήθηκα στην Καστοριά και μεγάλωσα σε μια κωμόπολή της που ονομάζεται Μεσοποταμία. Η παιδική μου ηλικία ήταν χαρούμενη καθώς ζούσα σε μια όμορφη και ευχάριστη γειτονιά με υπέροχους ανθρώπους.”

– Πώς ήταν η ζωή στο σχολείο; Τι προβλήματα αντιμετώπισες λόγω του συνδρόμου Down;

“Η ζωή μου στα πρώτα χρόνια του σχολείου δεν ήταν πάντα ευχάριστη. Αν και ήμουν πολύ μικρή, ένιωθα την απόρριψη των παιδιών και αναρωτιόμουν το γιατί. Με τα μαθήματά μου, όμως, τα πήγαινα αρκετά καλά.”

– Τα άλλα παιδιά πώς ήταν μαζί σου; Εσύ πως το βίωνες όλο αυτό, πώς ένιωθες;

“Τον πρώτο καιρό, πολλά παιδιά με κορόιδευαν και δεν έπαιζαν μαζί μου με αποτέλεσμα να νιώθω μόνη και να λέω στην μαμά μου πώς είμαι μόνη μου, ότι δεν με θέλει κανείς, δεν μ’ αγαπάει κανείς και να κλαίω. Όμως, με την βοήθεια των εκπαιδευτικών, η στάση των παιδιών σιγά-σιγά άλλαξε.”

Η συνέχεια της συνέντευξης

– Οι δάσκαλοί σου πώς ήταν; Σε ενέπνευσαν; Σε βοήθησαν σε τυχόν δυσκολίες;

“Οι δάσκαλοι μου και οι καθηγητές μου ήταν πάντα δίπλα μου σε ό,τι κι αν χρειαζόμουν. Η στάση και η αγάπη τους με βοήθησε πολύ στην ζωή μου και στην απόφαση μου να γίνω νηπιαγωγός.”

– Η Καστοριά είναι μια μικρή, κλειστή κοινωνία. Σε αντιμετώπιζαν διαφορετικά; Ένιωσες ποτέ άσχημα;

“Αν και η κοινωνία της Καστοριάς είναι αρκετά κλειστή και μικρή, δεν είχα κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα. Αντίθετα, χάρηκαν με την επιτυχία μου, με αγκάλιασαν και με στήριξαν ηθικά και υλικά και χάρις σ’ αυτήν την όμορφη, μικρή κοινωνία της πόλης μου, πήρα το πτυχίο μου και τους ευχαριστώ πολύ.”

– Ποια μαθήματα ήταν τα αγαπημένα σου;

“Τα αγαπημένα μου μαθήματα ήταν η Νεοελληνική γλώσσα, τα Θρησκευτικά, τα Μαθηματικά και τα Εικαστικά. Στο πανεπιστήμιο, μου άρεσε ιδιαίτερα η δημιουργική γραφή.”

– Πώς πήρες την απόφαση να σπουδάσεις νηπιαγωγός;

“Ο λόγος που αποφάσισα να σπουδάσω νηπιαγωγός ήταν η αγάπη μου για τα παιδιά.”

– Πώς ήταν τα φοιτητικά σου χρόνια; Αντιμετώπισες δυσκολίες; Σου άρεσε η σχολή σου;

“Η φοιτητική μου ζωή στην πόλη της Φλώρινας ήταν όμορφη και χαρούμενη καθώς το διάστημα αυτό απόκτησα πολλές φίλες και φίλους, γνώρισα ζεστούς και φιλόξενους ανθρώπους και είχα εξαιρετικούς καθηγητές. Όσο για τις δυσκολίες, νομίζω πως όλα κύλισαν ομαλά. Η σχολή μου άρεσε πολύ και θεωρώ ότι το Πανεπιστήμιο Φλώρινας της Δυτικής Μακεδονίας είναι ένα από τα καλύτερα Πανεπιστήμια στην Ελλάδα.”

– Οι γονείς σου τι σου λένε; Σε στηρίζουν;

“Οι γονείς μου χάρηκαν φυσικά με την επιτυχία μου και με στήριξαν πολύ σε όλη αυτήν την προσπάθεια που έκανα.”

– Έγινες η πρώτη νηπιαγωγός με σύνδρομο Down στην Ελλάδα. Πώς νιώθεις τώρα που πήρες πτυχίο; Τι σημαίνει για εσένα;

“Φυσικά και νιώθω υπέροχα. Ναι, είμαι η πρώτη νηπιαγωγός με σύνδρομο Down στην Ελλάδα και αυτό με κάνει να νιώθω περήφανη! Όσο για το τι σημαίνει για μένα θα έλεγα πως σημαίνει χαρά, ευθύνη και ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.”

– Πώς νιώθεις που σπας επιτέλους τα στερεότυπα και κάνεις μια σημαντική αρχή στη χώρα;

“Χαίρομαι πολύ για αυτό και ελπίζω αυτή η αρχή να γίνει δρόμος, να γίνει ελπίδα, όνειρο αληθινό, ένα καλύτερο μέλλον για όλα τα ξεχωριστά παιδιά.”

– Πώς περνάς τον ελεύθερο χρόνο σου;

“Τον ελεύθερο χρόνο μου τον περνώ ακούγοντας τραγούδια, διαβάζω στοίχους και γράφω ποιήματα.”

Όσα είπε η Μαρία στο τέλος της συνέντευξης

– Πιστεύεις ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα φιλική προς τα άτομα με σύνδρομο Down; Γιατί πιστεύεις ότι δεν βλέπουμε άτομα σαν εσένα σε διάφορες δουλειές και θέσεις εργασίας; Θα ήθελες αυτό να αλλάξει και πώς;

“Πιστεύω πως ναι. Πιστεύω, επίσης, πως γίνονται προσπάθειες για να αλλάξουν πολλά, ιδιαίτερα στην εκπαίδευση, ελπίζω και σε πολλούς άλλους τομείς της κοινωνίας μας. Όσον αφορά στο θέμα της εργασίας σε διάφορους τομείς, θεωρώ ότι το διαφορετικό μας φοβίζει και δεν είναι εύκολο η κοινωνία μας να το αποδεχτεί ακόμα. Ελπίζω και εύχομαι αυτό να αλλάξει και μέσα από την δική μου προσπάθεια, τον δικό μου αγώνα, να υπάρξουν πολλές αλλαγές. Και σε αυτό θεωρώ ότι το βασικό ρόλο τον έχει η κοινωνία μας αλλά και το κράτος μας.”

– Τι θέλεις να πετύχεις; Τι μήνυμα θέλεις να στείλεις στην κοινωνία; Τι θα συμβούλευες άλλους νέους όπως εσύ;

Θέλω το όνειρο μου να γίνει πράξη. Το μήνυμά μου στην κοινωνία και στους νέους με τις δικές μου ιδιαιτερότητες είναι να αγωνίζονται για τα θέλω τους και τα όνειρα τους.